Afscheid van Wli en mijn (gast)gezin!

3 juli 2017 - Hohoe, Ghana

Afgelopen maandag was dan het moment, ik moest afscheid nemen van iedereen die mij een geweldige tijd heeft gegeven. De community Wli en vooral mijn gastgezin. Omdat ik het zo ontzettend goed heb gehad met hen wilde ik nog 1 week vrij maken om nog volop te genieten met ze waardoor ik iets eerder gestopt was met het werk. Ik heb een hele leuke week gehad, je probeert er nog even alles uit te halen natuurlijk. Nog net wat meer contact met de locals, nog meer tijd doorgebracht en gelachen met mijn gastgezin. Maar daarnaast ook nog even wat dingen gedaan wat ik nog moest doen zoals hiken naar een community dat bij Wli hoort maar boven op de berg woont. Hele gave hike samen met de vrijwilligster uit Hohoe en uiteraard Mathew, de gids die ik voor alle hikes meeneem en daar altijd zo blij mee is. Eerst een lang stuk lopen omdat het een andere weg naar boven heeft. Tussendoor nog gezien hoe palmwine genaakt wordt uit de palmbomen. En uiteraard gedronken want het is Mathew zijn lievelingsdrankje en ook de reden waarom hij altijd dronken is na 2 uur. In het dorp kan je het ook nooit meer kopen na 12en omdat het dan al verkocht is, elke dag! Maar dit keer kwamen we om 12 uur bij hem dus hij ging redelijk nuchter mee op stap. Maar toen wij na een mooie hike met prachtig uitzicht in het dorp waren aangekomen moest er natuurlijk wel een ginnetje gedronken worden. Het mooie is dat de bar voor ons werd geopend maar ook gelijk 2 hele oude baasjes met stok aangelopen kwamen om ook even wat sterks achterover te gooien. Maar prachtig dorp, iedereen is daar ook verbaasd om blanken te zien, dat gebeurd niet zo vaak natuurlijk. Dus alle kinderen hebben daar nog een oud traditioneel liedje dat ze zingen, in het frans: " blanke, blanke hallo, sturen, sturen in een auto" omdat blanke mensen altijd in een auto aankwamen en ghanesen niet haha. Maar heel gastvrij dorp, duidelijk een stuk armer, maar ze waren wat teleurgesteld dat wij er niet bleven slapen. Helaas moesten er ook weer snel tetug voordat het donker zou worden.
De terugweg was helaas wel wat minder, ik had in de ochtend mijn teen gestoten aan een steen, dus die was helemaal opgezwollen en blauw en erg pijnlijk bij elke stap. Gelukkig lopen locals nooit op schoenen dus kon ik mathew mijn schoenen geven en mocht ik op zijn slippers lopen, altijd zo sociaal die mensen!
Op de terugweg nog gehoopt verse palmwine te kunnen kopen maar dat was helaas weer niet mogelijk.

Mathew, echt een prachtige vent! Ik hoorde de volgende dag van mijn gastvader dag hij al aan het huilen was bij hen omdat ik weg zou gaan. Plotseling stond hij een dag later bij mij met een cadeautje, dat is heel bijzonder hier van de locals. Het was een houten beeldje van een vrouw die wat op haar hoofd draagd, al zei hij wel dat hij het voor mijn vriendin heeft gekocht...

Ook afscheid genomen van de chief met een fles gin. Hij begon al weer te klagen dat hij geen geld had maar een fles gin maakt gelukkig alles goed. Daarna gevraagd of hij nog de speciale stools kan laten zien en uitleggen. Dat zijn stoelen waar de dorpsouderen en chiefs op zitten tijden bijeenkomsten. Elke stoel heeft een specifieke betekenis dat wat zegt over de bescherming die het bied en het zegt wat over de persoon/titel. Daarna kwam hij met chiefskleding aan en mocht op de stoel zitten met de kleren aan. Dus vanaf nu hebben jullie de eer om mij Togbe Yao Wouter noemen, de chief van de blanken in Wli.

Het afscheid nemen van het dorp was al wel pittig zat. Niet alleen de energie die het kost om door heel het dorp te lopen en iedereen gedag te zeggen. Maar je hebt toch mensen aan wie je veel te danken hebt dus dat was toch wel even slikken soms en met een brok in de keel weer doorgaan naar de ander. Heel jammer was het dat Uncle Eddie, bij wie ik altijd welkom was en veel heb gelachen en gedronken, nog in Accra was omdat hij ziek was. Dus hem heb ik alleen aan de telefoon kunnen spreken. Dat voelt toch als een gemis. Ik had nog een fles gin voor hem maar die durfde ik niet bij zijn broer, die in dezelfde compound woont, achter te laten, dan blijft er denk ik niet zo veel over. Dus aan Edem maar gevraag langs hem te gaan als hij terug is.

Gelukkig van Clifford en Nico ook nog afscheid genomen en hen beloond met mijn Ghanese kleding die verpest waren door de kleermaker. Zij waren er echt heel blij mee! Het is mooi hoe snel zij tevreden zijn en niet zo kieskeurig als wij. Met hen zal ik nog zeker proberen af en toe contact te houden via de Whatsapp.

Zelf ben ik heel slecht in afscheid nemen en weet dat ik daar altijd veel moeite mee heb. En huilen in Ghana wordt toch als een teken van zwakte gezien dus ik was bang dat ik daar dan als enige met tranen in mijn ogen zou zitten en zij maar lachend afscheid zouden afnemen. Maar ik merkte ook bij hen al dat de stemming wat anders werd, vooral in mijn laatste ochtend. Ik zou om 10 uur worden opgehaald worden dus we hadden nog even wat tijd samen. Eerst heb ik ze allemaal hun cadeaus gegeven. Lappen stof voor kleding voor mijn zusjes, een nieuwe bijbel voor mijn moeder en 2 flessen gin voor mijn vader. Dat was natuurlijk groot feest, ze waren er heel erg blij mee dus dat was erg mooi. Daarna kwamen de dames in mijn kamer zitten toen ik mijn spullen ging inpakken. Erg gezellig en ze werden uiteraard beloond met alle spullen die ik niet meer nodig had en aan hen heb gegeven. Dat waren erg veel cadeaus zo.
Daarna werd ik door mijn gastvader uitgenodigd om de fles gin alvast aan te breken. Tja en je weet hoe het gaat met alcohol, dan komen de emoties naar boven hè. Dus voordat hij de fles open had stond hij al met tranen in zijn ogen, toen kon ik het ook niet meer droog houden. Het is gewoon heel mooi om te zien hoe veel zij ook om mij geven na zo'n mooie tijd samen. De rest van de familie kwam er ook bij en eigenlijk hebben we een potje staan huilen met zijn allen en geprobeerd er wat woordjes tussendoor eruit te gooien. Mawuse, mijn zusje die altijd zei dat ze nooit zou huilen als ik weg ging, kreeg er al helemaal niks meer uit gekregen waardoor ik haar gelukkig nog wat kon plagen. Verder hele lieve woorden van hen allen en hen ook bedankt met alle complimenten erbij. Daarna moeten wachten tot Martha er was om mij weg te brengen. Dat werd natuurlijk 11 uur ipv 10 dus tussendoor nog maar even met zijn allen naar hun lievelingsprogramma op televisie gekeken om het luchtig te houden. Maar het laatste moment was natuurlijk het kutste. Gelukkig hoefde ik niet in een trotro, dan zit je daar in je eentje te huilen met 20 ghanesen om je heen... het was een heel moeilijk maar heel warm afscheid. Het is dan ook wel prettig dat het afscheid erop zit. Al werd het er niet makkelijker op toen mijn gastvader al binnen een uur belde, toen ik wel in een volle trotro zat, dat hij mij al miste. Echt heel lief van hem maar ik schoot al bijna weer vol. Blijkbaar is de familie heel de dag bij elkaar gebleven, en zo veel liefde van hen had ik nooit verwacht!

Helaas heb ik hier geen afscheid kunnen nemen van Edem, hij zei dat hij zou komen maar dat was dus niet zo. Best Ghanees dus ik dacht dat hij bewust niet gekomen was en ik had echt geen behoefte om door het dorp te lopen naar hem en dan iedereen nog eens te spreken. Maar toen ik hem later aan de telefoon sprak bleek het dat hij dacht dat ik wel naar hem zou komen ipv hij naar mij. Anders was hij wel gekomen. Erg jammer maar mogelijk zie ik hem nog in Accra, daarnaast is het wel typisch Ghanees dit. Of het komt omdat hij zijn fles whisky al gehad heeft...
Martha gedag gezegd in de auto en haar heb ik een weegschaal gegeven voor haar hotel. Blijkbaar geven de vrijwilligsters meestal niks aan haar dus ze was er heel erg blij mee. Vooral omdat ze het erg goed kon gebruiken voor de gasten. Zo waren alle cadeaus gelukkig een succes.

Prachtige mensen allemaal die zo dankbaar zijn, maar ik weet zeker dat ze niet zo dankbaar zijn als dat ik ben. Zij hebben mij de onvergetelijke tijd gegeven waar ik de rest van mijn leven veel aan heb, en ja deze cliché klopt echt!

Ik wil dit verhaal afsluiten met een prachtige gezegde die ik van Uncle Eddie heb meegekregen en mijn afscheid hier precies beschrijft:
"Je gooit altijd de pit van de mango weg voordat je al het zoete eruit hebt kunnen krijgen!"

6 Reacties

  1. Solke:
    3 juli 2017
    Hoi Togbe Yao Wouter,

    Het was erg moeilijk om afscheid te nemen he. Maar het geeft aan wat voor een geweldige tijd je daar gehad hebt. Het leven is gelukkig niet alleen werken. Jij bent er debet aan dat je hun warmte mocht ontvangen. Geweldig Togbe Yao Wouter. Ik hoop je binnen afzienbare tijd te spreken.
  2. Simon en Evelyn:
    3 juli 2017
    Mooi emotioneel verhaal Togbe Yao Woeters.

    Heel tof hoe dankbaar de mensen zijn in Wli. Geniet nog van je laatste weekjes in Ghana! Vrijdag zijn we met z'n 5en hier in Malaga, dus mischien kunnnen we dan ff Skype.

    Groetjes Simon en Evelyn
  3. Jaap turion:
    3 juli 2017
    geweldig reis en ook ervaring daar in alles wat jij meegemaakt en hou dit heel goed wat jij leuk vind en hoop dat je weer terug komt in nederland en goed uitgerust mag zijn en heerlijk in eigen bed slapen en weer holland eten,drinken ,je familie,vrienden,vader,moeder ,enz mag ontmoeten, hartelijk welkom in Nederland mag belevenis hartelijk groetjes v jaap turion
  4. Viola:
    3 juli 2017
    Nou dat was heftig hè? Had je van tevoren gedacht dat je je zo aan hen zou hechten en zij aan jou? Geweldig toch, mensen uit zulke verschillende culturen en dan zo'n band krijgen met elkaar. Inderdaad een ervaring die je nooit meer zult vergeten en die je leven vast en zeker verrijkt heeft.
    Nog veel plezier de laatste dagen daar en een goede thuisreis gewenst.
    Groetjes en misschien zie ik je nog op die ene dag dat je in Pijnacker bent.
  5. Chef Julius Jaspers:
    5 juli 2017
    Mijn favoriete gezegde luidt: Als frikadellen drijven zijn ze gaar
  6. Nicoline:
    7 juli 2017
    Hoi Wouter het was weer een leuk verhaal. Ik moest er bijna ook van huilen.
    Als ik je weer zie ga ik huilen van geluk. Vanmiddag gaan we naar Malaga.
    Tot 18 juli. Ik mis je. xxxxxx Nicoline